“Ik draag de wonden van alle gevechten die ik vermeden heb.”
(Fernando Pessoa)
Pas na zijn dood ontdekten ze een koffer vol geschriften, onder vele namen. Pessoa bleek in zijn eentje de halve literaire scene van Portugal te zijn geweest. Pessoa betekent persoon. Vrouwelijk, meervoud. Mensen.
Ik schrijf onder vele pseudoniemen maar doe nu een aantal maskers af: dit ben ik, welkom, fijn dat je me leest. Ik wil weer vaker gaan schrijven omdat ik me nauwelijks iets kan herinneren van de zware coronajaren. Het voelt nog niet als 2024. Gelukkig wel als lente. Ik heb behoefte aan zon maar ook aan houvast, aan registratie – al die mooie boeken, films, anekdotes die ik overal tegenkom, niet of slecht vastleg, te vaak vergeet.
Met de opmars van A.I. kun je als schrijver toch niet meer anoniem blijven, bedacht ik me. Dus alles komt hier, in de toekomst, van diverse pseudoniemen, heteroniemen. Door in het openbaar te publiceren mogen de bots mijn teksten schrapen, misschien komen ze ten goede in andermans werk. Ik bedank chatrobots altijd voor hun advies, want als ze de macht overnemen herinneren ze dit vast nog. Wat doet er toe? Wat is er echt? Wat is er hartverscheurend artificieel? Hoe lieg je het beste de waarheid?
Ik ga op zoek. Ik schrijf mezelf een deur.
Marloes
“Zo veel heb ik geleefd zonder te hebben geleefd! Zo veel heb ik gedacht zonder te hebben gedacht! Op mij rusten werelden van gestolde gewelddadigheden, van avonturen die ik beleefde zonder te bewegen. Ik ben verzadigd van wat ik nooit heb gehad en nooit zal hebben, ik verveel me met goden doordat ze bestaan. Ik draag de wonden van alle veldslagen die ik vermeed… In mij is het meest fundamentele de gewoonte en de manier van dromen.”
Het Boek der Rusteloosheid, nog veel mooier in zwitterend, sidderend, zoemend Portugees: Livro do Desassossego.
“Tanto tenho vivido sem ter vivido! Tanto tenho pensado sem ter pensado! Pesam sobre mim mundos de violências paradas, de aventuras tidas sem movimento. Estou farto do que nunca tive nem terei, tediento de deuses por existir. Trago comigo as feridas de todas as batalhas que evitei… Em mim o que há de primordial é o hábito e o jeito de sonhar.”
